Ik ben Zoran Ristic, 37 jaar, en vader van 3 prachtige meiden (waarvan ook een tweeling). Lang geleden ben ik begonnen als sociaal cultureel werker. Hierna heb ik o.a. gewerkt in de naschoolse opvang, de Politie, Jeugdzorg en het onderwijs.
Ik ben vooral veel op zoek geweest naar mezelf, en wat ik eigenlijk wilde. Wat ik wist, was dat er altijd veel binnenkwam, ik mensen heel snel kon doorgronden en dat ik mensen snel kon (aan)voelen.
Ik ben altijd veel met zelfontwikkeling bezig geweest, en heb ook altijd een grote interesse gehad in psychologie en gedrag. Ook ben ik altijd met spiritualiteit bezig geweest. Ik wist en voelde altijd dat er meer was. Een innerlijk weten. Veel later pas, ontdekte ik de praktische spiritualiteit en ontdekte ik mezelf pas écht. Alles viel op zijn plek en ik ging écht (spiritueel) groeien. Ook begon ik weer met schrijven. Dit deed ik in mijn jongere jaren al heel veel. Vooral over het leven.
Ik ben gaan voelen wie ik écht ben, zodat ik nu ook dingen herken die ik niet ben. En wat had ik me geïdentificeerd met zóveel, dat ik eigenlijk helemaal niet ben.
Of het altijd makkelijk was? Nee, zeker niet.
Of het nu altijd makkelijk is? Nee, ook zeker niet.
Maar ik ben wel gestopt met de slachtofferrol. Met mijn kracht en energie weggeven. Met rondjes draaien in de drama. Doordat ik de verantwoordelijkheid voor mijn leven ben gaan nemen. Door de realisatie dat ik, en alleen ík mijn leven creëer, en dus ík bepaal waar ik me mee verbind, of niet.
Ik heb me veel alleen gevoeld op deze wereld, en toch was daar altijd weer de hulp en ondersteuning voor me. In welke vorm dan ook, het was er, altijd weer. In mijn menselijkheid kan ik me nog steeds wel alleen voelen, maar ik weet én voel nu dat dat eigenlijk niet mogelijk is. Ik heb ook heel veel alleen-tijd nodig gehad ( en nog steeds) om door processen te kunnen gaan. Om mezelf, mijn energie, mijn zijn, helemaal te kunnen ontdekken. (en dat is een voortdurend proces in het leven denk ik)
De laatste jaren is er steeds meer duidelijk geworden voor me wie ik ben, wat ik te doen heb, en wat ik te geven heb. Steeds kan ik me opnieuw verbinden met de hogere waarheid, zodat ik me niet meer verbind met het lijden en de drama.
In vertrouwen en overgave laat ik ontvouwen wat er mag zijn, en wat er nodig is. Ik weet, en ik geloof, dat dat prachtige dingen zijn, in welke vorm ze ook komen, want het hoe laat ik los.
Alles is een cadeau, elke ademhaling is weer een cadeautje, en er is zoveel moois hier op deze prachtige aarde.
Ik verbind me met liefde, met licht, met heling, met compassie, met de eenheid. Dat betekent niet dat ik niet ook andere dingen zie, of kan voelen, maar dat betekent dat ik nu kan onderscheiden wat écht is, en wat niet. En wat van mij is, en wat niet. Wie ik ben, en wat niet. Wat mijn waarheid is, en wat niet.
Alles mag er zijn, want alles heeft een functie. Dus ik heb geleerd om mezelf letterlijk de ruimte geven, zodat ik niet meer hoef te vechten, maar alleen nog maar hoef te zijn.
En als je alleen maar bent. Als dat genoeg is…
Dan ben je vrij!
Ik BEN….
